| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 |
اگه بچه بودم ٬ شاید جواب می دادم : " یه دنیا ٬ ده تا ... "
فکر می کردم بفهمم بچه نیستم و باید جواب درست و حسابی بدم.
اما واقعا به جز جوابای بچگونه هیچچی تو ذهن آدم نمیاد.
به جز جوابای بچگونه هیچچی تو ذهن آدم نمیاد. دلایل بچگونه ؛ نفهمی های بچگونه ...
از همه بدتر ؛ جمع شدن اشک تو چشات سر هر مسئله ای ؛ انگار بچه ای باشی که اسباب
بازیش رو گرفتن.
من بچه موندم هنوز.
نمی دونم چرا ؛ اما با نفهمی تمام خواستم به خودم بقبولونم که وجود ندارن همچین آدمایی. اصن دیلیتشون کرده بودم از دنیام.
امروز تو کافه ؛ رو میز روبروم نشسته بودن ؛ کارهاشون در اینحد که فقط گفتم " ببخشید " و رفتم تو دست شویی. انتظار داشتم بالا بیارم اما وقتی تو آینه خودم رو نگاه کردم فهمیدم دو دیقه بیشتر می نشستم اشکم در میومده.
که چی ؟ دو تا همجنس باز دیدی.
کی فکرش رو میکنه ؟ تو ٬ توی دست شویی کافه سیاه ٬ روشن تند تند اشکات رو پاک کنی.
+خوب بود لااقل تو ٬ باهام تو کافه بودی.
+ من هنوز بچه موندم.
نمودشم همین که سر هر قضیه ای چشام پر اشک میشه انگار اسباب بازیمو گرفته باشن.
ده، بیست، سه پونزده، هزار و شصت و شونزده، هرکی می گه شونزده نیست، هیوده، هیجده، نوزده، بیست. این تمومِ عددایی بود که بلد بودیم.
ماها همه از بیخ بچّه ایم. ماها رو بچّه آفریده ان!
مثلاً اینکه ما همیشه مقابل امام مون بچّه ایم. خودِ بچّه. با تمومِ این طرزِ فکری که ساده تر ازش پیدا نمی شه و بسّه برای بودنِ آدم!
ما هنوز عزیزترین کس مون امام مونه. نباشه بهونه می گیریم، بدعنقی می کنیم.
اگه باشه کاری نداریم کیه چه قدریه تو هستیِ خدا، از سر و کولش می ریم بالا ماچش می کنیم دست می زنیم به صورتش آستینشو می کشیم.
تا هرچی می شه، چیز جالب می بینیم، چیز عجیب می بینیم، سوال داریم، خوشحال ایم، محضِ هیچی اصلاً، داد می زنیم صداش می کنیم دقیقاً مثلِ: مااااااامااااااان؟؟؟!!
هر روز و هر بار، بهونه ست که می گیرم و ازش چیزمیزای مختلف می خوایم؛ هرچیزِ رنگارنگی که تو دنیا دستِ بچّه های دیگه بود و دیدیم و دل مون خواست؛
نده بهمون،-نخره،- قهر می کنیم، خودمونو لوس می کنیم، ناز می کنیم می ریم تو اتاق منتظر می شیم تا اوضاع عوض بشه؛
بخره این قدر ور می ریم باهاش که شده واسه چند ساعت هم از یادمون می ره کلّاً انگار نه انگار اون واسه مون خریده!
صدامون می زنه حوصله نداشته باشیم جواب نمی دیم؛
می گه بچّه ی خوبی باش تو دنیا، جلو دوستات، این چیزو نبین، این چیزو نشنو، درست لباس بپوش، فکر می کنیم نصیحت الکی می کنه محل نمی ذاریم،
از شیطنتا که خسته می شه دعوامون می کنه اون قد داد و بی داد راه می اندازیم و زار می زنیم که آسمون می یاد پایین!!
اگه یه روزی هم حرفِ منطقی باهامون بزنه که مثلاً باید بره یا یه مدّت نیست یا باید یه سری چیزا رو تحمّل کنیم یک درصد تو کت مون نمی ره و باز ما ایم و بهونه و غُر و نمی خوام و نرو و گریه...!
عینِ بچّه ها!!
بچه بودن خیلی خوب می باشد.
من خیلی دل م می خواست تا همیشه بچه می ماندم.
من بچه بودن را خیلی خیلی دوست می دارم.
من آرزو می کنم همه ی آدم بزرگ تر ها دوباره بچه بشوند. چون مادرم می گوید روزی که همه ی آدم ها بچه بشوند، روی زمین بهشت می شود.
مادرم می گوید خدا بچه ها را خیلی دوست دارد. من می خواهم همیشه خدا مرا دوست داشته باشد.
من مادرم را دوست دارم چون می گذارد گریه کنم و می گوید خدا گریه ی بچه ها را دوست دارد.
من گریه کردن را هم دوست دارم.
دیروز که علی ِ اکبر آقا این ها زمین خورد من هم با او گریه کردم. اکبر آقا فکر می کرد من دیوانه شده ام. چون می گفت: مگر دیوونه شدی بچه؟ تو دیگه چرا گریه می کنی؟
می خواستم بگویم چون خدا دوست دارد. ولی نگفتم. آخر مادرم می گوید آدم بزرگ تر ها با این که فکر می کنند خیلی باهوش اند اما حرف های ما بچه ها را نمی فهمند و فکر می کنند ما دیوانه ایم. مادرم می گوید چون آدم بزرگ تر ها مثل ما مسوم نیستند. مادرم می گوید مسوم یعنی بی گناه و پاک.
راستی علی می گوید چون از من دو سال زود تر به دنیا آمده زود تر بزرگ می شود. اما من دعا می کنم قبل از این که بزرگ شود همه ی آدم بزرگ تر ها بچه شوند تا خدا همه جا را بهشت کند.
این بود انشای من درباره ی بچه بودن.
تمام.
... بعضی وقت ها بد نیست آدم برگرده عقب و به تیکه های وجود ش که جا شون گذاشته نگاه کنه و ببینه چی بود و چی شد... هنوز یه سال هم نگذشته از این ماجرا و می بینم که خیلی چیزا عوض شده... ...
هنوزم کوچولویی. کوچولو موندی. خوبه.
:))