تا دریا ...

یک تسلّا هست و بس : رود بی آرام را تا کام دریای عدم یک دو گامی بیش نیست.

تا دریا ...

یک تسلّا هست و بس : رود بی آرام را تا کام دریای عدم یک دو گامی بیش نیست.

از این گولّه‌های زندگی


آدم هایی هم وجود دارند که برعکس همه ی ما برای زندگی کردن خلق شده اند و اگر همین طور نشسته باشی و در حالی که حواسشان جای دیگه‌ست، خیره بشوی به حرکاتشان ، باورت نمی شود که این چیز بتواند نباشد.


  " اگر همین حالا یک نفر به من خیره شده باشد،لابد فکر می کند: چقدر عجیب که این هنوز زنده‌ست.

بدبخت باور نمی کند من هستم. " - از مجموعه مونولوگ ها -

نظرات 8 + ارسال نظر
امیر 1391/12/06 ساعت 21:06 http://amir72kh.blogsky.com/

با معنی بود ... :)

مهتاب 1391/12/06 ساعت 21:25

چقدر دوست داشتنی َن این ادمایی که زندگی میکنن... : )
بازم میگم ؛ زندگی کن: )

Sayna 1391/12/06 ساعت 21:33

بعضی وقت‌ها، نمی‌شه زندگی کرد، نباید زندگی کرد، نمی‌شه، نمی‌شه..
× چه قدر عجیب است که من هنوز زنده‌ام...

سمر 1391/12/08 ساعت 03:34

خیلى خوب منظورو رسوندى . .
+ نگا مردم تو وباشون آپ میکنن , بعد واسه چکاد متن نمیدن :دى

آقا میدم.
من قول میدم بدم تا صبح روز چکاد :-"

سـحر 1391/12/08 ساعت 15:21 http://pensive-s.blogfa.com

تظاهر میکنن خیلی وقتا.با اینکه منم خیلی تظاهر به این قضیه میکنم ولی گاهی کم میارم.ولی دم ِ اونایی که کم نمیارن گرم واقن. : )

مه‌شید 1391/12/10 ساعت 14:03

چه‌قدر این پست رو دوست داشتم. می‌تونم بگم بیشتر از همه‌ی پستات تا الان.
:)

من حتی دوست دارم که یه کتاب نوشته باشی، به اسم «مجموعه مونولوگ‌ها»
واقعا دوست دارم.
:)

آر 1391/12/20 ساعت 19:43 http://www.rahgozara.blogfa.com

و البته گاهی هم باورت نمیشود که چه خوب هم زندگی میکنندُ هم مهربانانه میخندند.

ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد